I miss picking up.
Like a knight in shining armor, I'll always be there when you need someone to be with. I will accompany you wherever you want to go.

I miss talking about all my out-of-this world ideas.
You accept me for who i am. You listen and comprehend with all the weird things that runs through my mind.

I miss being an addict.
Just like a once-a-day tablet. I need to see you, to talk with you, or to cuddle with you within a day.

I miss preparing a suprise.
It's like the end of the world for me if I don't make it a big and meaningful suprise. If only you could see what I've been through and coming out in the end that it looks like it's effortless for me.

I miss wiping away a stain of food into her shirt.
It's one way for me making you feel your very important. So don't worry about a thing, i'll take care of it for you.

I miss being jealous.
It heats up my head up when i see a random guy goes to you and tries to talk and touch you. Knowing that he has a hidden agenda to you, I want to spit to his face and say that this precious thing doesn't need to be stained by his filthy hands.

I miss saying sorry.
Whenever we argue about something, the next day we can't even talk to each other. I miss it when we do our best to fix the misunderstanding between us. We'll do everything just to say to each other that we're sorry.

I miss doing stupid things.
Its like our laughs will never end whenever we are together. Wherever we go seems like a factory of fun. Whatever we do seems so hilarious, even the corniest joke in the face of the planet cracks us.

I miss sniffing a unique scent.
I can't help myself sniffing you. Your scent means something to me. I sniff my bag, my cloth and even the used paper you left, just to smell your scent again. It may look stupid but I'm just being me.

I miss the times when someone acts stupid for me.
Nothing comes to my mind but the thought that you are the cutest and the sweetest creation in the world when you act that way. I know your telling me that you are ready to do anything just to make me feel special.

I miss holding hands.
The touch of your hands takes away all of my insecurities. I feel calm when you stop just to touch my hands. It feels like all my loads of problem is gone with just a simple sensation that you made.

I miss feeling a warmth.
The heat of the sun meant nothing compare to your warmth. A hot yet comforting feeling. When we start to cuddle, it's hard to separate from each other.

I miss seeing tears.
Whenever you feel down, i always give you a hug and let your tears flow down through my shirt. I can be your anything. You can pour all your sadness and anger to me.

I miss calling names.
It's our way of saying that you are mine and i am yours. Only the two of us know what those names' meaning.

I miss kissing.
Your kiss was the first out-of-this-world experience for me. It's like a feeling i've never felt before. All the wonderful things in this world was compressed to those tiny lips of yours.

I miss saying "I love you."
Do i need to explain this? Its all to it.

Writer's note: my bleed is nosing. (drip drip)

Unang linya pa lang hinde ko na alam ang ilalagay ko. Eto ay inaalay ko sa kapateed~ ko na katulad ko din sigurong nababagot ngayon. Sana ay malibang ka sa isusulat kong ito kung babasahin mo man. Sana hinde mo pagsisihan ang ilang minutong masasayang mo sa pagbabasa nito. Ngayon pa lang humihinge na ko ng pasensya dahil sa tingen ko wala kang makukuhang aral dito at siguradong masasayang ko lang ang oras mo. -_-

Pero teka, nahihirapan akong isipin ang mga ilalagay dito. Isang maikling kwento ba? listahan ng utang? Mga bagay na walang kwenta? Ano nga? Ah ewan, sige bahala na kung ano ang maisulat ko dito. Isipin ko na lang na bibitayin na ko bukas kaya kelangan kong tapusin ito bago maghatinggabi.

ok game.

dear kapateed, kamusta ka na? alam mo ba, ilang minuto din akong natigil sa linyang to dahil naubusan ako ng sasabihin. Sige itutuloy ko na. Hmmm, ano kaya ginagawa mo ngayon? Hulaan ko. hmmmmmmmm. Wala hinde ko alam. Mahina ang stalker powers ko ngayon. Kwentuhan na lang kita ng mga walang saysay na bagay na napapansin ko.

Chicken doodles. Naalala ko lang ang almusal mo nung isang araw. With egg pa yun diba? Dati din akong masugid na tirador ng mga Pancit canton at Noodles sa tindahan. Sa halagang bente pesos makakabili na ko ng dalawang pansit canton na may kasamang RC cola. Katorse ang dalawang lucky me pancit canton at sais pesos naman ang isang RC cola na maliit. Maumay-umay na ko nun sa busog. Minsan naman dalawang lucky me noodles naman. Dalawang chicken flavor. Ayoko kasi nung beef, masyadong malasa. Sa halagang disi-sais pesos, may dalawang lucky me noodles na ko. Kaso walang kasamang drinks. Ok lang kasi may sabaw naman yung noodles e. Pero hinde ko sila sabay niluluto. Paisa-isa lang muna para sa gabi meron pa. Ayan may nalaman ka nanaman isang walang katuturang bagay sa buhay ko.

Cheetah. Eto yung nginangata ko buong gabi kahapon. Makunat na siya. Napagod ang gilagid ko kakanguya. Inaabot ng limang minuto bago ko madurog ang isang piraso niya. At sa sobrang alat niya tingen ko may sakit na ko sa bato. Wag naman sana.

Alam mo ba? Ayokong ayoko umuulan kapag may pasok. Kasi naiireta ko kapag nababasa ako. Hinde naman sa hinde ako naliligo pero ayoko lang talagang mabasa ng tubig ulan. Hinde siya kumportable sa pakiramdam. Parang nakakadire gumalaw kapag nababasa ang damit ko ng angge ng ulan. Lalo na kapag lalakarin ko na mula central station hanggang intramuros. Nako dyahe! Parang gusto ko na lang umuwe o kaya hatakin yung prof ko sa labas at siya ang hayaan ko mabasa. Wala lang naikwento ko lang. Nagbuhos ng sama ng loob hehe.

Kanina ko pa gustong iumpog ang sarile ko sa pader. Wala lang, galit ako sa pader. kasi sa dami dami ng bagay naging pader pa siya. Wala ng saysay ang sinasabe ko. Epekto ng walang tulog. Nagugutom na din ako. Pagpasensyahan mo na.

Kwek-kwek. Nabanggit ko nanaman to. Kasi sabi mo ililibre mo ko kapag nagkita tayo. haha! (pinapaalala ko lang). May natuklasan akong bago sa kwek-kwek, at yun ay ang pagsawsaw sa suka at yung sarsang tinimpla ng tindero na sigurado ako ng siya lang ang nakakaalam kung paano magtimpla nun. (Well, pagdasal mo na lang na magaling magtimpla yung bibilihan mo hehe). Yun lang.

Pisbol at kikiam. Meron sa intramuros, at suki din ako nito. Hinde ko alam kung ano tawag dun sa mala-bahay na itsura na yun. Parang store cart ata. Kasi hinde naman siya yung pipitsugin na kariton na madalas mong nakikita sa mga kanto. Mobile kariton na siya na parang bahay. Maliit lang siya. Asteeg nga e. Mabalik sa Pisbol at kikiam. Meron kaming tinatawag dito na "Mix". Yun yung magkasamang pisbol at kikiam sa isang stick. Sa halagang 5pesos, meron ka nang tatlong pisbol at isang pirasong jumbo kikiam. At may libre pang amusement yun dahil hahanga ka sa bilis ng kamay ni ate sa paggawa nun. Para bang pinanganak siyang may ganun talento. Siguro kaya nyang gumawa ng 200+ na mix sa loob lang ng 30mins. Meron pa, ang 3 sawsawan ng masa. Kung masusubukan mong kumain ng mix asahan mo na ipasusubok ko sayo lahat ng tatlong sawsawan na yun. Parang ganto yun e, easy, medium at hard. Parang video game diba? Kung pinili mo ang easy, ang sawsawan na tama lang. Malalasahan mo ang sarap at siguradong uulit ka pa ng isa pang mix. Isang matamis na sauce lang yun na may halong secret ingredients. Kung gusto mo naman eh yung medyo may challenge, subukan mo ang medium. ito ay ang matamis na sawsawan na may halong kalamansi na kasama ang buto at balat. Dahil siguradong may sasamang buto ng kalamansi sa mix mo kapag nagsawsaw ka dito. Ang dami nung kalamansi, kapansin-pansin. Kung ika'y palaban at tatanggapin ang kahit anong hamon. Yung tipong kaya mong makipagsabayan sa mga castaways ng survivors o di kaya'd kayang tanggapin ang kahit anumang hamon sa pinoy fear factor, subukan mo ang hard. Ang isang garapon ng sili at kalamansi na hinaluan ng matamis na sawsawan. Oo baliktad, yung sawsawan ang inihalo. Naliligo sa buto ng sili, buto ng kalamansi, balat ng sili ang garapon nito. Kapag natikman mo to siguradong mapapasigaw ka at mapapamura sa sobrang anghang! as in! pare! Mapapabili ka kagad ng isang litrong softdrinks sa malapit na tindahan. At kulang pa yun para mawala ang anghang. Aabutin siguro ng ilang oras bago mawala at makalimutan mo ang lasa nito. Isang binyag para sa mga 1st time mix-eaters na matikman ang sobrang anghang na sauce na yun. At dahil natikman mo na yun, meron ka ng pahintulot para mag-aya ng mga kakilala mo na hinde pa nakakatikim dun. Pwede mo din na iganti sa kanila ang sarap nanaramdaman mo sa mga sauce. (it's payback time beybeh!)

Tambayan ko. Tinatawag itong "kantunan" sa eskwelahan namin. Dahil sa isang iskinita tabi mismo ng eskwelahan ay isang hilera ng mga mobile store cart na parang bahay (mas malaki kesa sa mix cart) ang nagtitinda ng sari-saring lucky pancit canton at nissin yakisoba. Sari-saring pare-pareho. At may mga side vendors din ng mga yosi at kendi. Dito sa lugar na ito mo makikita ang mga estudyanteng matipid at may bisyo. Dahil sa mura lang ang pagkain dito at kumportable ang mga estudyanteng medyo hinde masipag mag-aral dito. Siguro isa din ako sa kanila dahil dito ko kumakain at minsan tumatambay na din. Hinde lang puro panset ang tinitinda dito. Ngayon kasama na sa menu ang rice with ulam. Pasensya na kung hinde ko masabi dito ang kumpletong menu ng lahat ng stalls dun. Yung sa mga suki na lang namin.

Ate Digna. Siya ang kilalang may-ari ng stall na kinakainan namin ng barkada. Siya ay palangiti at alam kung pano humatak ng mga customer, lalo na kung freshmen pa ang mga ito. Pangatlong tindahan siya mula sa bungad ng iskinita. Siguradong hinde mo siya malalampasan dahil babatiin ka kagad niya ng may matining na boses ng "Kaeeeeen, kaen ka?". Si Ate Digna ay may lahing ilokano, (ilokano nga ba yun?). Napansin ko dahil nung isang beses ako bumili ng sparkle, narinig ko ang sinabi nya. "SPARKOL!". Oo, wag mo sanang pagtawanan. Kasi pawang katotohanan ang sinasabi ko. Di ba ilokano yun ganung punto? At nung kalaunan, sinabi na din saken ng barkada kong ilokano na magkababayan sila ni Ate Digna.

Mapunta tayo sa menu ni Ate Digna. Siyempre kasama dun ang Lucky me Pancit Canton, all flavors, at Nissin Yakisoba, all flavors din. Hinde pwedeng mawala yun dahil siguradong mapapatalsik sila dun kapag hinde sila nagbenta ng pansit. Andiyan din ang foot-long. Madalas ang inoorder ng estudyante ay half-long na whole. *labo*. Ewan ko, narinig ko lang e. Meron din spateggi with secret ingredients sauce. At ang huli ay ang "W/egg w/rice w/drinks menu". Isa-isahin ko sila teka.

Canton at Yakisoba. Eto ang pinakamalakas na kumita sa mga binebenta dun. Dalawang pancit plain, dalawang kalamansi, dalawang chilimansi. Yan ang regular combo ng mga pansit. Sa mga yakisoba naman, dalawang spicy chicken at dalawang beef. Kung gusto mo ay medyo kakaiba, pwede rin ang pancit-yakisoba combination. Parang fushion, goku at vegetta naging Gogita. Ikaw na bahala kung ano ang gusto mong pagsamahin. Sa ibang tindahan sumasayaw pa ang nagluluto habang binubuksan ang mga pancit canton. (pinapalo nila para pumutok ito at mabuksan ng tama. *pop*). Sa entertainment section yun. Pwede mo din haluan ng coleslaw ang pancit mo.

Spagetti w/ half-long. Isa din yan sa mga mabentang kumbinasyon ng menu. Kapag sawa na kami sa canton at yakisoba, meron pang spaghetti pamalit. Syempre bawal kumain ng spaghetti kapag gutom, kaya kelangan mong sabayan ng half-long. Saka para sulit talaga.

W/egg W/rice W/drinks menu. Malakas ang benta nito kapag sa tanghalian. May dahilan kung bakit ganyan ang tawag ko diyan. Lahat kasi ng ulam na pagpipilian ay karugtong yan w/egg w/rice w/drinks na yan (rofl). Natawa talaga kami nung una namin makita yan ng barkada. Asteeg e, catchy. Panghatak ng masa. Oorder ka ng ulam, kunwari tapa. Kelangan ganto ang sabihin mo. "Ate tapa w/egg w/rice w/drinks." Oo kelangan kumpleto. Kung hinde di ka mapapansin ni Ate. pero pauso ko lang yun, baka gawin mo nga. Ang mga ulam ay Tapa, tocino, chicken, Tuna, corned beef at sisig. Kung ako tatanungin mo, ang peborit ko sa lahat ay ang sisig nila. Sisig kapampangan daw yun kaya masarap. Ewan ko ba, ang sarap niya e. Kahit nag-umagahan na ko sa bahay, kumakain pa din ako dun pagtapos ng 1st class ko ng 730-9am. At nakaka 2 1/2 rice ako lage. Grabe. Minsan pinagtitinginan na ko dun ng mga ibang suki dahil ang tagal ko kumain. Hinde kasi halata sa katawan ko na malakas ako kumain. boo!

Ayan, tapos ko na ang aking kwento. Sana nalibang ka kahit papaano. At 10:30pm lang, maaga ko sa deadline na 12am. O siya, sa susunod ko na lang ikukuwento yung ibang tambayan ko dun kapateed~. *powerhugs*

Almusal. Ito ang pinaka-importanteng pagkain dapat kainin ng isang nilalang sa araw-araw. Dahil daw dito tayo kumukuha ng enerhiyang kelangan natin para sa buong araw. Mabilis din daw ang metabolism natin sa umaga kaya natutunaw ng maigi ng ating katawan ang pagkain isinubo at nilunok natin sa umaga. Mas nakakagawa daw ng maraming protina ang ating katawan dahil sa almusal. Kaya ewan ko ba kung bakit yung iba hinde kumakain ng almusal? Ako nga asar na asar na kapag hinde ako nakapag-almusal. Badtrip pa lalo pag-upo ko sa lamesa at wala kang makitang pagkain. Para bang maihahambalos ko ang lamesa gamit ang kanang kamay ko at ibabalibag ko naman ang upuan gamit ang kaliwang kamay ko. Tapos nagmamadali pa ako dahil late na ko sa school. Bad vibes na araw. (T_T)

Jeep. Siguro naranasan mo nang malibre sa jeep. Siyempre naman, sino bang hinde? Isang malaking pagkabagabag ang nararamdaman ko. Isang malaking misteryo kasi yung kapag may nakasabay ka sa jeep na kakilala mo na hinde naman kayo masyadong malapit sa isa't-isa tapos bigla ka na lang niyang ililibre ng pamasahe. Siya pa yung tipo na isang beses mo lang ata kinausap sa buong buhay mo. Kahit na ang pamasahe mo ay kasing halaga ng tatlong balik na halaga ng pamasahe niya, pilit ka pa din niyang ililibre.

Ang galing nga e, automatic yun, bigla-bigla na lang siyang bubunot ng pera kapag nakita ka na nya. Tatanungin ka niya bigla "Sa'n ka bababa?". Tapos ikaw naman makikipag-unahan din sa pagbunot dahil nahihiya ka na ilibre niya. Instant closeness kagad kayo, kakamustahin ka niya na para bang naging matalik kayong magkaibigan sa nakaraan. Sari-saring tanong na ikagugulat mo, kasi ang dami niyang alam sa iyo o sa pamilya mo.

Sige nga kung sino man ang nagbabasa nito ngayon at may kaalaman tungkol sa bagay na ito ay paki-eksplena mo sa akin kung bakit sa tuwing may makakasabay kang kakilala ay ililibre mo ito o ililibre ka niya? Hinde naman siguro iniutos ng diyos na kelangan mong manlibre kapag may nakasabay ka sa jeep. Wala din ito sa batas ng ating pamahalaan. Paano kung isang beses pagsakay mo sa jeep ay may nakasabay kang kakilala tapos sakto wala kayong pera pareho. Sasabihin mo ba na "Pwedeng pass muna ko? wala na kong pera e hehe?". (-_-)

Kwek-kwek at Tokneneng. Ito ay isa sa mga pinagpapasalamat ko sa panginoon. Ang itlog ng pugo na binabalutan ng kulay kahel na hinalong harina at piniprito sa kumukulong mantika. Kung sino man ang unang nakaisip at magluto nito ito lang ang masasabi ko: Asteeg ka! saludo ako sa iyo! Kasi biruin mo ba naman kapag nagugutom ako at wala kong pera, ito ang pang-tawid gutom ko. Lalo na kung maikli lang ang break ko sa school ko.

Mura lang ito at siguradong abot-kaya kahit sino. Dati piso isang piraso nito, tapos tumaas ng piso'bentsingko. Hanggang sa maging dalawampiso na ito sa kasalukuyan (huhu). Pero abot-kaya pa din naman di ba? Ang sarap nito lalo na kapag binabad mo sa sukang may sibuyas, sili at ewan ko kung ano tawag dun sa isa pa. Meron din nitong upgraded version. Penoy naman ang gamit, mas malaki at mas malaman. Masarap din ito at siguradong mapapakalma ang gutom mong bituka.

Hanga din ako sa pangalan nito at sa nagpangalan nito. Ang galing e, madali siyang bigkasin at may pagka-catchy siya. Naiistretch din nito ang mga gilagid mo kapag binibigkas mo ito. Subukan mo: Tok-ne-neng; Ku-wek-Ku-wek. Magandang exercise ng bunganga. Sa'n nga kaya nanggaling ang pangalan nito? Bakit hinde din kilala ang lumikha nito? Bakit kaya wala kong makitang isang lathala ng kasaysayan ng kwek-kwek at tokneneng? Siguro nakatago sa isang organisasyon na binubuo ng mga nakaitim na tao ang nakatalang kasaysayan nito. Misteryoso.

Photography. Gusto kong matuto nito. Kaso wala naman akong camera. Matagal ko ng pinapangarap ito ngunit hinde kaya ng aking budget na makabili ng isang DSLR camera. Naisip ko na din magpanggap na nag-aagaw buhay at papaki-usapan ko ang kaibigan ko na sumulat sa wish ko lang para mabigyan katuparan ang pangarap ko. Pero sa tingen ko hinde nila ito pahihintulutan. huhu.

Kung magkakaroon man ako ng camera ngayon. Siguradong masaya ako siyempre. Pangarap kong kumuha ng mga larawan ng pagkain. Wala lang, naaaliw lang akong isipin na kuhanan ang mga masasarap na pagkain. Bawat angulong masarap siya tignan ay huhulihin ko sa camera ko. Gusto ko din kunan ang mga magagandang tanawin na binigay ng atin mother nature. Asteeg e, bago pa man sila mawala dahil sa mga pabayang tao, buti na yung mailigtas ko ang imahe nila kahit sa litrato lang. Gusto ko din kuhanan ang mga kakaibang eksena sa mga iba't ibang lugar na mabibisita ko sa buhay ko. Ang saya nun. Hay nako. Palimos naman ng camera.

Butiki. Napapansin kong dumadami ang butiki sa aming bahay. Lalo sa kwarto ko at sa banyo namin. Bigla-bigla na lang silang sumusulpot kung saan na aking ikinagugulat ko naman. Ano kaya meron ngayon at biglang dumami ang populasyon nila dito? Pero buti na lang at hinde ipis ang madami. Nako, kung sila ang dumami. Baka hinde ako nagsusulat ngayon dahil kasama ko sa giyera na pagpuksa sa kanila.

Minsan isang gabi, nagtagpo ang dalawang butiki sa sahig ng kwarto ko. Pinagmasdan ko sila. Hinihintay ko ang mangyayare sa pagtatagpo nila. Inaabangan ang bawat kilos na gagawin ng dalawang butiki. Isang puti at isang medyo kayumangging butiki. Isang foreigner at isang pilipino. Habang nakadapa ako sa kama ko at nakatingen sa sahig, nakita kong pabugso-bugso ang galaw ng dalawang butiki. Naisip ko din kung nakakapag-usap kaya sila. Meron kaya silang sarileng lenggwahe na sila lang ang nakakaintindi. Para lang akong nanunuod ng isang pelikula na may gumaganap na isang pares ng love team. Lumipas ang ilang oras ng paghihintay, ilang kaluskos at pagalaw lang ang nakita ko. Tinamad na kong tapusin. Binugaw ko na sila papalayo at natulog na lang ako. Pisteng butiki.

Pero parang nadi-dissappoint ako sa butiki, kasi hinde ko sila mahambalos ng tsinelas o ng dyaryo. Hinde naman ako pumapatay ng butiki, ipis lang. Saka ang sagwa naman siguro kapag dinurog mo yung butiki. Ano kayang itsura nun kapag napisak siya tapos kumalat ung mga natitira niyang laman loob. Kadire.

Oras. Marami na din pala kong minutong nasayang sa pagsusulat nito. At naalala ko yung sabi ng isang quiz sa facebook, yung "What is your phenomenal power gift?". Oo, yun nga ata yun. Sabi nya "You can control time.". Ang galing siguro nun kapag nakokontrol ko ang oras. Tutulungan ko ang mga nangangailangan at siyempre gagamitin ko yun sa pansarile kong interes.

Kapag alam kong mapupuyat ako sa gabi dahil may pagsusulit kami kinabukasan. Pahihintuin ko muna ang oras at matutulog ako. Tapos pagising ko saka ko magaaral. O kaya kapag examinasyon na. Pahihintuin ko uli ang oras hanggang sa matapos ko ang pagsusulit. Wala naman sigurong magrereklamo sa bagot. Bahala sila.

Tutulungan ko din ang mga taga-call center o may trabaho sa gabi. Pahahabain ko ang oras ng bakante nila at pabibilisin ko ang oras ng trabaho. O walang luge dun. Masaya pa ang lahat. Pero hinde ang pagcontrol sa oras ang pinapangarap ko. Kahit na maganda din siyang option. Ang gusto ko talaga ay teleportation. Tipid sa pamasahe at oras. Hinde na din ako mapapagod sa pakikipagsiksikan sa mga public transportation sa pilipinas. yehey!

Baraha. Wala lang. Naalala ko lang na malas ako sa baraha ngayon. Ilang poker game na din akong natalo kalaro ang barkada ko. (-_-)

Wala na kong maisip. Siguro tapos na ito. Maraming salamat!

Pag-ibig, love, pagmamahal, at amor na iisa lang ang ibigsabihin. Nababaling kagad ang ating atensyon kapag may narinig tayong bagay tungkol sa "LOVE". Ano nga ba ito? Kung may kilala man kayong nakapagbigay depinisyon sa love ay ipagbigay alam kagad sa kinauukulan. May kanya-kanya tayong pananaw tungkol sa "LOVE" na iyan. "Love is blind.", " Love is everything.", mga ilang sikat na linya kapag tinanong mo ang kaibigan mo o kakilala mo kung ano ang love para sa kanila. Gago di ba? Ha ha ha! Ang hirap maghanap ng matinong kausap na magtyatyaga sa mga tanong mo tungkol dito. Alam mong hinde sapat ang piso para kausapin ka nya. Kung ako sa iyo wag mo nang alamin, dahil wala naman talagang depenisyon ito. Ikaw lang sa sarile mo ang kayang magbigay ng depenisyon dito na para lamang sa'yo.

Paano kung tamaan ka ng "Pana ni kupido"? hinde ba dapat yung palaso yung tatama? Kung yung pana ang tatama edi mabubukulan ka lang at magmukha lamang tanga si Kupido sa ginawa niya. Mabalik sa sinasabe ko. Kapag nga ika'y tinamaan ng pag-ibig, Paano mo ito haharapin at ano ang gagawin mo dito? Siguro kung iisipin mo lang, ang dali ng solusyon. Pero kapag nasa katotohanan ka na't andun sa sitwasyon, sige tignan kong lakas ng loob mo. Siguradong basag ka rin sa huli. Maiipit din ang mga salitang umaandar sa utak mo at mga kilos na pinaplano mo. Kaya wala talagang makakapagsabi kung ano talaga ang pag-ibig.

Hinde ba para kang nasa langit kapag ika'y umiibig. Yung tipo bagang makakapagsulat ka ng isang tula habang siya ay iniisip mo. Bawat kantang naririnig mo tungkol sa pag-ibig ay inaalay mo sa kanya. Nagiging sensitibo ka sa bawat kilos na ginagawa ng taong minamahal mo. Minsan kinakausap mo na ang sarile mo sa salamin at tinatanong ang kapalaran ninyong dalawa sa hinaharap. Sumasayaw sayaw pa yan, kumakanta-kanta, o minsan naman gumagawa ka na ng isang "production number" na pwedeng mong isali sa mga patimpalak sa telebisyon na usong uso ngayon na siguradong aabutan ka ng host ng isang libo dahil lang sa munti mong talento.

Naramdaman mo ba na ba minsan na kinikilabutan ka na lang bigla? Na parang may kakaibang pangyayare ang nagaganap sa loob ng katawan mo. Bumibilis ang pintig ng puso mo. Namamawis ang kile-kile mo. Kinakabag ang tiyan mo. At alam mo ang dahilan ng lahat ng iyan ay sanhi ng pag-ibig na nararamdaman mo. Bigla mo na lang sinasabayan ang kanta sa radyo ng jeep na sinasakyan mo at hinde mo napapansin na pinagtitinginan ka na ng mga taong kasabay mo. Wala ka ng paki sa paligid mo kahit alam mong sentro ka na ng atensyon. Bentang-benta din sa'yo ang mga walang kakupas-kupas na pick-up line. Parang matatanggal na ang panga mo sa haba ng ngiti mo habang naiisip mo ang sitwasyon na kung saan ay binibigkas mo ang mga linyang yan sa kanya. Lalo na kung alam mong nagkakalapit na ang inyong mga damdamin. Nanginginig ang mga laman-loob mo sa sobrang kilig kapag naisip mong mapapangiti mo siya at mapapatawa dahil sa munting kalokohang ginagawa mo. Kahit na sabihin ng ibang taong mukha ka ng tanga sa pinaggagagawa mo eh parang musika pa din ito sa pandinig mo. Nakatutok na lahat ng atensyon mo sa espesiyal na nilalang na yun na nagiging sentro na ng mundo mo. Minsan nga siya na ang mundo mo e.

Kapag naglalakad ka sa mall, siguro naiisip mo na kasama mo siya dun. Tapos sabay kayong naglalakad habang magkahawak ng kamay, nagtititigan na tanging siya lamang ang nakikita mo at ikaw lang ang nakikita niya. Walang taong kayang umepal sa sarile niyong mundo. Maghahatakan pa kayo kung saan kayo pupunta o kaya kung saang tindahan kayo titingen. Maghaharutan pa yan oh, sabay magtatawanan. Ang saya diba? dahil alam niyo na sapat na ang ika'y sa kanya at siya'y sa iyo. Tapos naumpog ka bigla sa dingdeng dahil di mo namalayan na nananaginip ka na pala sa sobrang lalim ng pag-iisip mo sa kanya.

Kapag nasa biyahe ka naman (via bus or lrt1/lrt2/mrt or jeepney or tric-de-padyak or by foot) hinde mo rin mapigil magisip ng kung ano-ano. Ayan na, umaandar nanaman ang imahinasyon mo. Ayan na may nakikita ka ng eksena. Eh biglang pumreno yung jeep at muntik ka ng sumubsob sa katabi mo. Tapos sabi ni mamang tsuper lumipat ka na lang daw dahil iikot na siya. Aray, hinde natuloy ang masama mong balak sa isip mo.

Pero eto na, nakalipat ka na. Matutuloy mo na ang pagpapantasya mo. Habang magkatabi kayo sa sinasakyan ninyo, sabay ninyong sinisipat ang bawat tanawing makita ninyo sa daan. Kahit si manong na tumatawid hinde pinatawad ng paningen niyo. Tapos naka-akbay pa yung kamay mo sa kanya o kaya siya ang naka-akbay sayo. Parang biyaheng langit ang pakiramdam ninyo habang magkasama kayo. Kulang na lang lumipad yung sinasakyan niyo. Hinde niyo mapigilan ang PDA ninyo o Public display of Affection na minsan kinaiinisan ng ibang tao. Pero wala naman kayong paki dun kapag may sarile kayong mundo na dalawa. Wala yang mga pidi-PDA na yan. Wala rin saysay yan mga pakielamero na yan. Basta kasama mo siya at masaya kayo. Yun na yun. At pepreno nanaman ang jeep bigla at sumubsob ka na ng tuluyan dahil nakatulog ka pala dahil sa sobrang lalim ng iniisip mong kamunduhan.

Hanggang sa paghiga mo sa iyong kama, iniisip mo kung maiisipan nya bang maglakwatsa ngayong gabi at madadaanan niya ba ang panaginip mo. Minsan pati unan mo hinahalikan mo na, naiisip mo na hinahalikan mo ang matatamis niyang labi na kalasa ng paborito mong ulam. Ambaho tuloy ng punda ng unan mo dahil sa basa na ito ng laway mo. tsk tsk.

Pano kapag andiyan na siya? Mga ilang metro na lang ang kulang bago magtagpo ang inyong mga mata, ilong, bibig, tenga, katawan, paa, kamay, utak, puso, isip at damdamin. Siguradong kumakabog na ang puso mo sa kaba. Unti-unti ng nalalaglag ang ilang parte ng laman-loob mo papunta sa talampakan mo. Ang mga naiisip mo lahat burado na sa utak mo. Iniwan na lamang isang mensahe na "bahala na, andiyan na siya". Sobrang nakakadurog ng katinuan ang nangyayaring kaganapan. Hinde mo alam kung paano mo ipepresenta ang iyong sarile sa kanya. Kung magpapakyut ka ba? o kung ipapahalata mo ang bago mong damit, burloloy o buhok. Wala na, ikaw na lang at ang natitira mong malay ang magkasama sa bakbakang magaganap. Sa tagal mong magdesisyon at kumalma, ayun lumampas na siya. Hinde na kayo nagkabatian dahil sa kagaguhan mo. Sige habulin mo at tawagin mo. Mag-usap naman kayo.

Papayag ka ba naman na lampasan lang? Hinde ka man lang kasi nagpapansin e. Huminga ng malalim at ipunin mo ang natitira mong kahihiyan sa sarile at kausapin mo ang taong nagpapabilis ng iyong puso. Nakakakaba sobra? Nawawala ka sa sarile hinde ba? Ang lakas pa ng kabog ng dibdib mo. Minsan sumasakit pa ang tiyan mo sa sobrang kaba. Napansin mong nalaglag na ang puso mo sa bituka mo, ayusin mo muna at baka turn-off yun sa kanya.

Ayan na, unti-unti ka ng papalapit sa kanya. Nakita ka na niya na papalapit ka at nakatingen na siya sa'yo ng harapan. At babasagin mo na ang pader ng yelo na humaharang sa inyo patungo sa paraisong ipinundar mo para sa inyong dalawa. Sabay babanat ka ng "Hi, musta na?" at makikita mo ang pagkabigla sa kanyang mukha at ang napaganda niyang ngiti. At sasabihin sa iyo na "Sino ka?". Basag! Hinde ka pa naman kasi nagpapakilala. Sugod ka ng sugod. Ayan tuloy.

Ang tao nga naman kapag inlab, nasasabi ultimo langgam magkaka-diabetis sa tamis na mga linya tungkol sa pag-ibig. Maghahanap pa yan kung saang-saan website o kaya maggagawa ng sarile niya. Pero kapag naman nasaktan, maliligo sa mura ang natirang letrato ng mahal n'ya sa wallet n'ya. Ganun talaga ang buhay.

Naranasan mo na bang magsakripisyo para sa mahal mo? Yung tipong nagtiis ka para sa kanya? Siguro halos lahat naman tayo. Lalong lalo na sa mga pagkakataon na may okasyon. Halimbawa kaarawan, monthsary, anniversary, valentines, christmas, new year at iba pa. Tinipid mo yung pera mo para lang makaipon pambili ng regalo. Hinayaan mong magbugbugan ang bituka mo dahil sa gutom kasi pati pagtitipid sa pagkain ginawa mo. Ang tanging dahilan mo sa lahat ng pagpapahirap na yan ay ang mapaligaya siya at maparamdam mong siya ang pinaka-ispesyal na tao sa mundo mo.

O kaya minsan ginagawa mo lahat ng sinasabi niya. Nagpapaalila ka sa kanya. Alam mong wala itong kapalit kundi ang mga ngiti niya at pagpapagaan ng loob niya. Wala kang makukuhang pera o kahit anong salapi sa pagawa nito. Hinde ka rin makikilala at sisikat sa buong mundo kahit gawin mo ito buong buhay mo. Wala ka din makukuhang parangal o gawad-kalingang papremyo galing sa gobyerno. Basta alam mong napasaya mo siya, at umaasa kang mapanalunan mo ang pag-ibig nya. Na kadalasan namang bigo makuha. tsk.

Ito ang opinyon ko sa "Pag-ibig". Walang kinalaman ang pagiging panget mo o pagiging panget nya o pagiging maganda mo o pagiging gwapo niya. Wala din kinalaman ang limpak limpak niyong salapi o limpak limpak niyong utang. Wala din kinalaman ang mga horoscope o kahit anong hula, agimat o gayuma ng mga manghuhula sa quiapo o baclaran. Walang kinalaman ang mga paniniwala mo sa soulmate at true love. Iisa lang naman ang pag-ibig at wala ng iba. Kahit meron itong katapusan, habang buhay mo naman itong maaalala at kapupulutan ng aral. Kahit ilan beses ka pa umibig, hinde ka mauubusan nito. Akala mo lang naubusan ka na pero ang totoo natatakot ka lang na umibig uli dahil sa masamang karanasan. Pag-ibig lamang ang makakagamot sa sakit na dulo't ng pag-ibig. Basta ang mahalaga ay ang naramdaman mo ito at naranasan mong pahalagahan ang damdamin ng isang tao. At minsan sa buhay mo ay lumigaya ka kahit sa sandaling panahon.

**Kung ako sa inyo basahin niyo muna ang part 1 at part 2 sa ibaba**

Tapos na nga ang klase. Pauwe ka na. Pero hinde ka mapakali dahil alam mong wala ka din mapapalang maganda sa bahay mo. Kaye heto't gusto mo munang tumambay at dumagdag sa mga walang silbi sa mundo. Nakasalubong mo ang barkada at sakto nag-aaya din tumambay. Andiyan ang Mall malapit sa skul, ang mga murang kainan sa gilid ng eskwelahan, o di kaya'y ang library na malamig na punong-puno ng mga natutulog na estudyante. Bahala ka na kung saan ka, pero sigurado wala ka pa din silbi kahit saan ka pumunta sa mga ito.

Kung tatambay ka sa mall, aba eh sulit ang pagod mo. Dahil malamig na, madami pang pwede mong bisitahin na tindahan. Kung may pera ka e pwede mong papakin lahat ng matipuhan mong bilihin. Mapa-gamit man o pagkain, sige bilhin mo. Magpakabalahura ka sa pagbili na parang hinde ka na makakabili muli. O kung wala ka naman budget, sige maglakad-lakad ka na lang dahil hanggang tingen at turo ka na lang sa harap ng tindahan. Kung gusto mo naman malibang, andiyan ang Arcade para sa mga mahilig sa laro, Videoke para sa mga bigong manganganta, at studio naman para sa mga nagbabanda. O kung gutom naman kayo ng barkada, o kasama mong syota, andiyan ang mga walang kamatayan na mga fast food chains ng bansa (auko mag-advertise). O kung wala ka talagang pera at trip mo lang talaga magsayang ng oras, meron mga libreng upuan para sa mga namamasyal lang. Umupo ka na lang at usisain mo ang bawat taong makita mo sa loob ng mall.

Sa gilid naman ng eskwelahan ay andiyan ang mga nagtitinda ng umagahan, tanghalian, hapunan. Minsan kasama pa pati midnight snack mo. Hinde rin mawawala ang mga nagtitinda ng sigarilyo. At syempre ang mga bida, ang mga tambay. Halo-halo at iba-ibang uri na ng tao ang sabay-saby nagsasayang ng kanilang oras sa pagawa ng wala sa lugar na ito. Meron mga barka-barkada, meron soloista, meron magsyotang lalake-babae na minsan nagiging lalake-lalake o babae-babae. Sa mga nilalang na yan, meron mga agaw pansin at pilit sumisira sa araw mo. Mga tipo ng tao na hinde mo maintindihan kung anong trip sa buhay. Eto sila:

PDA (Public Display of Abnormalities): Sila yung mga taong mga kakaiba ang trip sa buhay. Hinde sila mga astigin tignan. Kumbaga e mga isip bata pa. Mga hinde pa umaalis ang ugaling hayskul sa mga balat at laman nila.

PDA (Public Display of Affection): Magsyotang walang pakundangan maglandian sa harap ng ibang mga tambay. Pag sila iyong makita, para bang kulang na lang e alukin mo sila ng pribadong kwarto at dun nila gawin lahat ng kamunduhang pagnanasa nila sa isa't-isa.

Konyotics: "Bro, Dude, Muste ke nehh? Ako eto sexy naah.." Ganyan sila magsalita. Mga ingleserong may kanser sa dila. Pilit nagpapakasosyal pero ang bano naman kung pumorma. Pilit din nakikibagay sa mga akala nilang asteeg pero sa loob nila hinde naman nila gusto.

Pa-cool: Eto na ang buhawi. Parang malakas na low pressure area ng masamang hangin ang padating na siguradong hinde papalampasin ng ilong mo. Hayop kung pumorma, hayop sa gadget, at hayop din ang mukha. Grabe tong mga hybrid na mga panget na ito. Akala mo isang naglalakad na display sa mall, dahil sa dami ng mga nakasabit sa katawan. Pati paninigarilyo ginagawang pamorma. Magsisindi pero gagawin lang parol sa kanyang kamay. Lagi nya itong tinatapat sa mga maraming tao para ipakita at ipagmayabang na marunong siyang humawak ng yosi, hawak lang.

Ilang paalala:

Mga sintomas ng pagiging konyo:
#1: Madalas ka ng gumagamit ng mga salitang ingles sa pagsasalita, pagmumura at pagsusulat.
#2: Suwabe kung sabihin mo ang salitang "Shit".
#3: Ginagaya mo ang porma ng mga ilang sikat na personalidad sa ibang bansa.
#4: Humahangin ang paligid mo lage.

Mga sintomas ng pagiging Pa-cool:
#1: Alam mo lahat ng bagong damit, bagong relo, bagong cellphone, bagong brief, at lahat ng bago. Bago pa ko maines sa'yo ay tigilan mo na ko.
#2: Mahilig kang tumambay sa mga matataong lugar.
#3: Lagi kang humaharap sa salamin para magayos ng damit kada minuto ng araw mo.

solusyon: iumpog ang sarile sa pader hanggang sa masira ang pundasyon nito.

Kung sa library o silid-aklatan ka naman mapapadpad, madami kang makikitang nakayukong ulo na akala mo sinalo lahat ng kalungkutan ng mundo. Pero hinde, tulog lang sila. Sila ang mga kapwa mo estudyante na pagod mula sa klase. Hinde na nila hinintay makahiga sa kanilang kama para makarating sa panaginip nila. Nasa sarisarile na silang mga mundo nila. At kaya ka nandiyan dahil makikigaya ka sa kanila at pupuntahan mo din ang sarile mong panaginip. Maraming libro dito ay walang saysay at nagiging unan lamang ng mga tulog na estudyante. Ang mga lamesa nagsisilbing kama. Lalo na kung centralized ang library, ang lamig, masarap matulog. Silid-tulugan.

Matapos mo magsayang ng oras sa pagtambay, naihanda mo na ang iyong sarile sa pagharap sa iyong kapalaran. Uuwe ka na at haharapin ang masaklap ka katotohanan na tapos na ang isang araw na parte ng buhay mo. Sige larga na.

Kadalasan Lrt ang gamit mo pauwe. Dahil sa mabilis at masikip na, mabaho pa ito at madalas pang masira. Asteeg diba? O kung bus man ang pasok sa iyong panlasa, mabilis din ito at siguradong pupulutin mo ang utak mo sa sahig pagtapos ng biyahe. At siyempre hinde din maiiwasan na makasalamuha ang iba't ibang tao na makakasabay mo pauwe. Mga trabahador, mga estudyante, mga pulubi, mga koreano, mga mabaho, mga hinde naligo, mga hinde nagsipilyo at mga may muta pa.

Hinde din mawawala ang mga magsyotang magkahawak kamay, magkaakap, at magkahalikan. Akala mo isang eksena sa paborito mong palabas sa telebisyon na kung saan ang bawat kilos at pagalaw nila ay dapat maging romantiko na kulang na lang ay tubuan ng rosas ang paligid nila. Bago mo pa makita na nilulusob na sila ng isang batalyon na naglalaway na pulang langgam, eh matulog ka na lang muna sa iyong biyahe. Alam kong sawa ka na sa kabullshitan sa iyong paligid. Ganyan talaga ang buhay.

Sa pagbaba mo sa biyaheng lrt o biyaheng bus, sasakay ka pa pala ng Jeepney. Tignan mo muna kung sapat pa ang barya mo na sukli sa binili mong yosi kanina. Kapag kulang, kelangan mo ng humawak sa patalim. Pero may oras ka pa naman para mamalimos ng ilang barya sa mga kasabay mo. Andiyan na ang jeep, ihanda ang sarile makipagtulakan, makipagbalyahan at makipagsiksikan sa mga iba pang pasahero.

Kung anong eksena ang nakita mo kaninang umaga e ganun pa din ang makikita mo sa jeep na iyong sinasakyan sa paguwe. Mga tulog, sabog, at gutom na kayo pare-pareho pero konting tiis na lang ay makakarating na kayo sa inyong mga tahanan.

Pagdating mo sa bahay, magmamano ka na kay lolo't lola, nanay't tatay, ninong't ninang bilang tanda na nasa bahay ka na nga. Maghahanap ka ng pagkain sa lamesa. Minsan meron, kadalasan wala. Mangangaso ka muna ng naliligaw na delata sa kalsada para magkaulam ka. Ang bigas aanihin mo pa sa rice dispenser ninyo. Pagtapos mo kumain, hinde ka pa busog. Pumanik ka na lang sa iyong kwarto at magpahinga.

Sa loob ng magulo mong kwarto, ihahanda mo na ang mga gamit mo para sa iyong takdang aralin. Kung may computer ka man, bubuksan mo na ito at dito ipagpapatuloy ang pagsasayang ng oras. Eto ang karamay mo kadalasan kapag may mahaba kayong pagsusulit kinabukasan at required kayong wag matulog sa gabing iyon. Aabutin ka kadalasan ng alas-dose, ala-una, alas-dos o minsan pa alas-kwatro ng umaga bago mo matapos ang iyong takda. At ang klase mo kinabukasan ay nagsisimula ng ala-siyete y medya. May dalawang oras ka pa para matulog ng mahimbing. Bago ka matulog ay maglilinis ka pa ng katawan, ngayon may isang oras ka na lang para matulog ng mahimbing.

Pero minsan naman natatapos ang araw mo na libre ang gabi mo. Hawak mo lahat ng oras sa gabing iyon para isipin at balikan lahat ng nangyare sa iyo. Mula sa masarap na pagising hanggang sa masaklap na paguwe. Inaalala mo ang bawat taong nakita mo at pilit mong sinasagot ang ilang katanungan sa iyong sarile. Hinde mo maiwasang isipin kung minsan na sadyang itinakda sa iyo ng tadhana na maging ganyan ang buhay mo. Pero kung susumahin mo e ikaw din naman ang may gawa sa iyong sarile na magkaganyan ang buhay mo.

Nasa atin ang pagdedesisyon kung paano papatakbuhin ang buhay natin Hinde mo kelangan sisihin ang oras o ang panahon kung bakit ka nababagot sa buhay mo. Hawak mo ang solusyon sa pinakamalaking problema ng iyong buhay. Wala ka rin mapapala sa kakasisi mo sa diyos kung bakit ka nagkaganyan. Hinde ito maibibigay ng kahit anumang dasal na saulado mo. Minumulat ka lamang nito para mas makita mo ang mga walang kwentang bagay sa iyong sarile. Binigyan ka ng diyos ng isip, puso, mata, ilong, tenga, bibig, kamay at paa para magawa mo ang mga gusto at dapat mong gawin. Nasa sa iyo kung gusto mong likhain ang solusyon na hinahanap mo. Simulan mo sa pinakasimple ang pagbabago, unti-unti naman itong magiging mas maganda sa bawat pagbabagong gagawin mo. Konting tiyaga lang at pagsisikap ang kelangan. Kaya mong baguhin ang lahat ng walang kwentang nangyayare sa iyo kahapon sa bukas na haharapin mo. Sige matulog ka na, marami pang naghihintay na pagkakataon para sa iyo sa hinaharap.

Nakarating ka na sa lugar ng iyong pinapasukan. Pero makikipagsiksikan ka muna sa pagbaba sa iyong sinasakyan. "Excuse me, padaan po." ; "Makikiusod." ; "ANO BA?!!". Ilan lang yan sa masasabi mo o di kaya maririnig mo. Pagbaba mo hihinga ka muna dahil sa nakakapagod na biyahe. Hihinto ka muna sa isang tindahan ng yosi at magsisindi. Sarap na sarap ka sa paghithit at pagbuga habang naglalakad papasok.

Habang sa iyong paglalakad kung ano-ano pa ang makikita mo. Meron mga natutulog pa sa kanilang "5-star bangketa". Meron ng nagsisimula ng kanilang "entrepreneurship" sa pagtitinda ng kung ano-ano sa kalye sa araw na iyon. Meron din nagwoworkshop pa ng kanilang pagmamakaawa para mas malakas ang kita ng kanilang pamamalimos. Meron din dalawang asong hinde pa din tapos sa isang mainit na gabing puno ng bakbakan. Meron din dito ng mga gahamang tricycle driver na akala mo ginto ang gulong kung maningil. Meron ka din makikitang nagbebreakfast sa karinderya ng bayan. At siyempre mawawala ba ang mga buwitre at hagad na hinding-hinde magpapatalo sa pangongotong. at oo nga pala, meron din mga nagpapakadalubhasa sa kanilang propesyong "PAGTAMBAY". Nagpapaligsahan din sila kung sino ang pinakamaraming walang magagawa sa araw na iyon.

Matapos ang paglalakbay mo sa kalye. Eto nasa skwelehan ka na. Bubunutin mo na ang iyong malupit na identification card at ikakaskas sa censor ng computer ng entrance ninyo. Kung hinde naman hi-tech ang iyong eskwelahan, eto isusuot mo na ang di sabit na name tag at ngumiti sa guwardya ng inyong paaralan. At dahil uso ngayon ang A(h1n1) na sakit, malamang meron din sa gate ninyo na mga nagaabang na ika'y "barilin"..este.. kunin pala ang iyong temperatura gamit ang hugis baril na kung ano man ang tawag nila dun, wala ka ng paki. At meron pang isang mahiwagang kagamitan na isinusuksok naman sa iyong tenga. Hinde mo na naranasan masubukan yun dahil yung baril na ang ginamit sa'yo. Nangako ka sa sarile mo na bukas yun naman ang maeexperience mo. O siya lakad na papunta sa iyong silid.

Sa iyong paglalakad sa loob ng paaralan, sari sari pa din tanawin ang iyong makikita. Andiyan si "Gwapong-gwapong BF" na makakasalubong mo sa gate na hinihintay ang syota nyang late lage. Andiyan din si "Mr./Ms. Early bird" na 7:30am palang aya nasa eskwelahan na pero ang klase ay mamaya pang 12:00pm. Eto pa si "Crammer" na nagmamadali pumasok dahil mangongopya ng assignments at magrereview dahil meron silang quiz mamaya. Makikita mo din ang mga "Vartisies" (oo vartisies talaga siya) na napaka-agang sinisimulan ang pageensayo ngunit lage naman talo sa mga paligsahan. Siyempre lilingunin mo sila dahil maghahanap ka ng gwapo/maganda sa kanila at sisimulan mo na ang karir mo sa pang-iistalk sa kanya sa buong taon. Sa cafeteria naman ay makikita mo sila crammer o sila "Couple of the year" na hinde nag-almusal dahil hinde pa sumisikat ang araw ay nagsimulang ng bumiyahe paalis. Pagdating mo sa labas ng klasrum mo ay makikita mo ang mga kaklase mong nakaupo sa dingding at hinihintay na buksan ang silid. Kung titignan mo ang buong corridor, makikita mo ang mga grupo-grupo na nahati din sa kategorya.

Bandarito: Madalas silang magkakasama at pare-parehong mga nakapormang rakista. Kadalasan din binubuo ng mga lalake lamang. Bihira mo lang sila makita na may kasamang babae. Siguradong meron silang mga alam na instrumento na tugtugin o di kaya'y updated sila sa mga bagong kanta ngayon. Kadalasan din mahaba ang kanilang mga buhok tulad nila ng ilang kilalang personalidad sa industriya ng musika.

Berks: Eto ang mga grupo ng estudyante na binubuo ng babae at lalake. Lagi silang magkakasama tuwing vacant, lunch, at uwian. Hinde sila nag-iiwanan at lagi silang sabay-sabay na nagrereview kapag may exam.

Machos: Eto din ay grupo ng mga lalake. Mga brusko at todo kung pumorma. Madalas nilang pag-usapan kung gano nila kahirap pinalabas ang kanilang mga mukels..muscles pala.. At kung ano-ano ng sofa at appliances ang mga nabuhat nila sa gym.

Kikays: Binubuo lamang ng mga babae. Sila yung mga nagkakasundo kapag pagpapaganda na ang pinagusapan. Ang madalas nilang dala ay ang kanilang mahiwagang shoulder bag na kumpleto sa kagamitan. Andiyan ang make-up, libro, notebook, papers, documents sa loob ng bag. Nakakapagtaka kung pano nila nagpagkakasya ang lahat ng iyon.

Couples: Eto ang mga magsyotang laging magkasama. Lagi din silang magkaklase sa lahat ng subject. Wala silang kakilalang iba. Kung meron man, siguradong mga kaklase lang nila yun. Sa kanilang dalawa lang umiikot ang mundo nila.

Poseros/Poseras: Pwedeng grupo ng lalake o grupo ng babae. Sila ang mga tipo ng tao na tumatambay lamang sa matataong lugar. Lagi silang merong bagong damit, sapatos, gadget, at pati siguro bagong brief/panty ay ipagmamayabang na din nila. Sila din yung mga laging maangas tumayo o tumingen sa mga dumadaang tao. Madalas silang bumisita sa banyo upang tignan sa salamin kung nagulo ang kanilang buhok. Ang dala lamang nilang bag ay yung medyas mo lang ang magkakasya. Medyo may pagkakahawig sila sa "Ang tropa". Pero ang mga posero/poseras ang mas mababang antas.

Ang Tropa: Binubuo ito ng babae at lalake. Laging nagtatawan at nagkukulitan. Sila yung mga taong pagmagkakasama ay siguradong pagtitinginan ng tao sa ingay. Dahil lagi nga silang nagtatawanan at nagkukulitan. Lagi din silang magkakasama kapag may okasyon, lalo na kapag may inuman at kainan. Sila din yung mga taong "ang kaaway ng isa ay kaaway ng lahat". Siguradong reresbakan ka ng buong grupo nila kapag meron kang kinanti kahit isa sa kanila. Kaya siguraduhing kaibiganin ang mga ito.

Loner: Pwedeng babae o lalake. Sila ang pariah o untouchbles ng kategorya. Kadalasan mong makikitang may hawak na libro o di kaya'y kung anong bagay na pang-isang tao lamang. Nalilibang na sila sa ganun lang. Siguro maiiyak siya kung may isang taong lalapit sa kanya at makikipagusap. Kahit siguro magtanong lang ng direksyon.

Papasok ka na sa loob ng silid-aralan mo. Titignan mo muna kung saan ang bakante o di kaya kung saang puwesto ang may katabing matino. Pagpasok ng titser ay siguradong susuriin mo muna kung kabilang siya sa lalake o babae. Kung lalake, tatanungin mo muna ang sarile mo kung bakla ba to o tunay na lalake. Kung babae, tbird o may asawa na. Oobserbahan mo din kung pano siya makikitungo sa klase, kung terror ba o di kaya ay sure pass. Kung dapat bang pasukan o pwede ng mag-cutting na lang. At siguradong lahat ng taong kasama mo sa klasrum ay pare-pareho ang iniisip, kung tao siya o hinde.

Magsisimula na siya ng aralin, ang guro. Habang pinagmamasdan mo ang panget niyang mukha, walang pumapasok sa isip mo kundi ano ang pinagsasabi ng nilalang na yan sa harap. Pilit mong sinasagot kung bakit ang dami nyang alam sa buhay, tao ba siya? Ayan nakuha nya ang atensyon mo, pinilit mong intindihin ang turo. Pero wala pa din. Wala pa din pumasok sa isip mo. Sa lahat ng klase mo wala kang natutunan. Bawi na lang bukas.

Tanghalian mo na. Binigyan ka ng maykapal ng sandaling oras para kumain at ibalik ang sarile mo sa normal bago ang iyong susunod na klase. Kasama mo ang tropa mong ibinabalik din ang sarile sa dati. Tutungo kayo sa cafeteria at sasali sa kilos protesta ng mga gutom na estudyante dahil sa bagal ng pagtitinda ng pagkain. Uunahin mo muna humanap ng pwesto saka ka sasabak sa giyera. Sige rumonda ka muna ng mga taong patapos na kumain. Sa iyong pagronda, marami kang makikita na bakanteng lamesa ngunit merong bulubunduking tambak ng bag na nagpapahiwatig na meron ng nakapuwesto. Maghahanap ka din ng kakilala mo at makikisalo sa kanyang lamesa. Ngunit mahirap maghanap, kung meron man ay siguradong may kasama din sya, wala kang pwesto sa tabi nya. Ayan may nakita ka na, bilisan mo. Madami kang kasabay na rumoronda. Yun, nahuli mo. Meron ka ng lamesa. Sige pumila ka na at bumili ng iyong pagkain. Ubos ang oras mo sa pagpila at pagkain. Malapit na mag-bell, wala ka ng oras tumambay at pumetix pa. Akyat na.

Matapos ang madugong tanghalian, papasok ka na uli sa iyong klase. Makakaharap mo uli ang isang panibagong nilalang na iyong kagigiliwang laitin. Ngunit hinde rin magtatagal ay matatalo ka ng nakakabagot nyang pagtuturo. Mawawala ka nanaman sa iyong katinuan. Tingen ka ng tingen sa relo dahil kaunti na lang sasabog ka na dahil sa bagot. Bawat galaw ng kamay ng relo nararamdaman mo. Bumabagal ang paligid, pati ang pananalita ng guro lumalaki at bumabagal. Bawat kabog ng dibdib ng kaklase mo nararamdaman mo na din. Dahil parepareho na kayong naiinip at gusto ng umuwe. Ayan malapit na, malapit ng matapos ang oras ng klase nya. Unti-unti mo ng nakikita ang liwanag mula sa madilim na impyernong kinauupuan mo. Simulan mo na ang pagbibilang, 5,...4,...3,..(kringkringkringkring!!). Sa bagal mo magbilang naawa na sa iyo ang bell at kusa na siyang tumunog para sa iyo. Kaawa awa kang nilalang. At dahil sa biglaang pangyayare, nagising ka na lang sa katotohonang uwian na. Kinakapa mo ang iyong sarile dahil hinde ka makapaniwalang uwian na. Sige tayo na, uwian na nga.

Sa paglabas sa silid aralan, hahanapin mo ang tropa mo at tatanungin isa-isa dahil aayain mo silang kasabay pauwe. Sige simulan mo na. Dahil hinde pa tapos ang istorya ng iyong araw. Sige huminga ka muna.

Hinde ba ang sarap gumising sa umaga tapos mag-iinat ka ng parang yon na ang huling pag-iinat mo. Saka ka babangon at titingen sa salamin upang checkin ang mala gintong muta sa iyong mga mata. Tapos maamoy ang iyong hininga na parang hininga ng karpinterong may hangover mula sa matinding inuman. Ngayon susugod ka na sa banyo at magbabawas..... at maglilinis ng katawang galing sa maruming araw mo kahapon. Ang sarap diba? ang sarap tanggalin ng mga dungis sa iyong katawan gamit ang mainit na tubig at mabangong sabon. Tyempong malamig din ang panahon kaya tamang tama lang ang kumukulong tubig sa balat mo. Oha! ang sarap! ginhawa sa pakiramdam.

Ngayon naman na tapos ka na maligo, ika'y papasok ng kwarto at magbibihis. Ngunit hinde ka pa didiretso na magbihis, dahil kung ano-ano pang katarantaduhan ang gagawin mo. Ito ay ang sumayaw ng walang kahit ano mang saplot sa salamin o di kaya'y magpanggap na isang asteeg na asteeg na gitarista ng kinakaskas ng malupit ang isang bonggang-bonggang gitara habang nasa harap ng salamin. Hay nako, masyado ka ng naaaliw hinde pa nagsisimula ang araw mo.

Pagbaba mo sa kusina maaamoy mo ang napakabango, napakalinamnam at naguumapaw sa sarap na isang kawaling sinangag, ngunit walang ulam. maghahanap ka pa sa iyong "prigider" ng mga natirang ulam sa hapunan niyo kagabi. Madalas na pagpipilian e pinatigas na tira-tirang barbeque, tinolang manok o minsan pagseswertehin, wala talagang ulam. Pero wag mag-alala, siguradong merong pandesal sa lamesa naghihintay ng iyong pansin. Kulang na lang ang isang basong kape para sawsawan ng pandesal. Instant almusal diba?

Paalis ka na ng bahay, nakalimutan mo magsipilyo. Bumalik ka sa inyo at nagsipilyo. Nakalimutan mo din palang isara ang mga dapat isara sa iyong kwarto (e.g. computer, tv, ilaw, bentilador). Pati ang bag mong dadalhin nakasabit pa sa pader ng kwarto mo. Ngayon handa ka na talagang umalis. Sige layas na.

Paglabas mo ng bahay makikita mo ang santambak na basurang isang gabi lang pinagipunan sa harap ng inyong bahay. At babatiin ka ng mga nagdadaan na tricycle boy na nag-aalok na isakay ka. Ngunit tatanggihan mo naman dahil alam mong hinde ka nila kayang ihatid sa iyong eskwelahan na 14km ang layo mula sa inyo. Sa mahal nila maningil siguro makakanuod ka na ng tatlong bagong palabas sa sine sa halagang ibabayad mo sa kanila. Andiyan na ang jip na sasakyan mo, parahin mo na. Pero tignan mo muna kung puno o hinde, sige ka baka ika'y sumabit ng hinde oras.

Pagsakay mo sa jip, sari-saring tao ang mga makakasabay mo, sari-sari ding dedmahan ang iyong mapapansin. May nagtetext, may natutulog, may nakikinig sa kanyang mp3, may sumasabay sa tugtog ng radyo na minsan pati mga jokes hinde na pinatawad, may kinakausap ang sarile, may nakatingen sa malayo, may nagbibilang ng bato, may nagbibilang ng pasahero at kung ano-ano pang posibleng gawin sa loob ng jip.

Kung si manong tsuper naman ang bibigyang pansin, ganun din sila, sari-sari pero magkakapareho. Meron kaskasero, gahaman sa pasahero, gahaman sa pamasahe, galit sa mundo, at kung ano-ano pa.

Sa iyong pagbiyahe ang dami mong pwedeng gawin habang ikaw ay nakaupo sa mahiwagang jip. Pwede kang matulog kung napuyat ka kagabi kung ika'y nag-aral para sa darating na pagsusulit o di kaya'y ipagpatuloy ang pag-aaral habang sumasabay sa matagtag na andar ng iyong sinasakyan. Pwede ka din tumingen na lang sa bintana at pagmasdan ang mundo sa pagikot nito. Makakakita ka ng mga taong bagong gising, basura, baha, mga traffic-aide at iba pang biyahe ng mga jip. Nasa pagpipilian mo din ang makinig na lang sa iyong mp3, kung meron ka man, para hinde mo marinig ang kabullshitan ng mundo. O kaya'y pumuwesto sa dulo sa may likuran ng driver at abangan ang mga iniaabot na bayad ng mga pasahero. Pwede ka na din magpanggap na "nagbayad na" kapag ito'y iyong ginawa. Pero wag ganun, masama yun. Gawin lamang ang pamamaraan na ito kung wala na talagang pamasahe, mapapatawad ka naman siguro ng panginoon.

Pagbaba mo mula sa mahaba at nakakapagod na pagbiyahe ay lilipat ka naman ngayon sa isa pang nakakapagod sakyan. Ito ay kilala sa tawag na Light Railway transit o Lrt. O kung hinde ka naman sumasakay sa bagay na ito e malamang ang sinasakyan mo ay bus o di kaya'y taxi papasok sa iyong eskwelahan/opisina. Alin man dito sa mga nabanggit e siguradong meron ka pa ding nakakaaliw na bagay na iyong makikita at mapupuna.

Lrt: Habang ika'y nagaabang ng tren, maiinis ka muna bago ka makasakay dahil sa dami ng taong nakikipagunahan, nakikipagsiksikan, at nakikipagbalyahan para makasakay sa tren. Pero hinde lang yun ang kaiinisan mo. Kaiinisan mo din ang oras na nasayang dahil sa kahihintay makasakay. At isa pa, maiinis ka din sigurado kapag naipit at nagulpi ng sangbayanang pasahero ng lrt. Papasok ka pa lang eh ubos na ang lakas mo para sa araw na ito. Pero hinde pa diyan nagtatapos ang kalbaryo. Makakita ka ng mga magsyota, mga trabahador, estudyante, taong naliligaw, taong nababaliw, taong walang pakialam, manloloko, manggagantso, manyakis, magnanakaw at kung ano pang masamang elemento ang maisip mo. Kapag nakasakay ka na, meron pa din problema, at iyon ang kung panong pwesto ang gagawin mo sa loob ng naguumapaw sa pasaherong Light railway transit. Makakasalamuha mo din sa loob ang iba't ibang klaseng taong nabanggit. Para kang naglalaro ng doktor kwak-kwak, habulan, taguan, at basketball sa loob. Iba't ibang pilipit dapat ang iyong napagsanayan kung ayaw mong mahirapan. At dapat ay marunong ka din kumendeng-kendeng para maisabay mo sa mayugyog na biyahe ang iyong katawan galing sa isang istasyon papunta sa susunod. Walang hihinga hangga't hinde humihinto sa isang istasyon. Wala din uutot, dahil siguradong madami ang mapipinsalang negosyo at kabuhayan.

Bus: Mas masarap naman ang buhay dito kung ikukumpara mo sa buhay sa Lrt. Mataas ang porsiyento na ika'y makaupo sa loob ng bus dahil sa madami itong upuan at maliit lamang ang space na pwedeng tayuan. Kumbaga e ito lang ang "upgraded version" ng biyahe sa jip. Pero nadagdagan lamang ang mga kakaibang taong iyong makakasabay. Meron ka din makakasabay na natutulog ngunit ngayon ay nakanganga na. Bulgaran na kung baga. Meron din mga nagsasalita magisa ngunit hinde na pabulong. Meron din nakikipagusap sa cellphone na pinagyayabang nya ang lakas ng boses nya. At ang pinakamaganda ay yung mga nakitang mong natutulog na nakakanganga, tapos may biglang tutulo na laway, tapos biglang maalimpungatan at magpupunas ngunit hinde mapapansin na tumulo ito sa damit na isang malakas na ebidensya na tumulo nga ang laway nya.

Taxi: Pinag-uusapan pa ba to? Mayaman ka e. siguradong kumportable ang buhay mo sa pagtataxi mo. Mabilis ka ng makakarating sa pupuntahan mo at kelangan mo lang gawin ay magbayad ka ng malaki. Yun lang!

Ngayon nakarating ka na sa papasukan mo. Nagsisimula pa lang ang araw mo pero kung ano-ano na ang nakita mo. Mahusay, hinde pa diyan nagtatapos ang kaguluhan.

Naisip ko kasi itong iregalo sa isang ispesyal na babae (actually suggestion pala ng kaibigan ko). Ang tagal kong pinroblema yang lintek na regalo na yan. ha ha ha! kasi ang dami dami dami dami dami dami ng "mga regalong walang kupas". Ito'y binubuo ng mga sumusunod: bear, necklace, bracelet, earrings, etsetera etsetera. Parang ambaduy na ibigay. Benta pa yun sa mga high school student pero sa mga kolehiyo na, bano na yun.

Usong uso pa din magregalo ng mga regalong nabanggit lalo na sa 1st monthsary, 2nd monthsary, 235th monthsary, birthday, valentines, christmas, new year, anniversary, at kung ano-ano pang okasyon na gusto ninyong icelebrate ng syota mo. Wala lang, napansin ko lang.

Mahilig tayo magregalo lalo na sa mga mahal natin. Naibibili natin sila ng mga bagay ni tayo nga e wala. ha ha ha ha! parang tanga lang. Katulad nung isang beses na niregalo ko yung donut. todo effort pa talaga ako para sa bonggang kaarawan na yun. Lintek na yun sobrang napagod ako nun. kasabay pa yun ng mga exam ko. Habang nag-aaral ako e ginagawa ko din ung regalo nya. (hinde ko ginagawa yung donut ah. ibang regalo to) Grabe. dagdag pasakit. Hinde na nga ko nakakatulog e. Wala din palang mangyayare.

Nakandabagsak-bagsak pa pati mga quizzes ko. lintek na yan. Ang hirap pala talaga pagsabayin ang pag-aaral at buhay pag-ibig. Minsan di mo na alam kung ano ang uunahin. Maaaring makaapekto ang dalawang ito sa bawat isa. Kunwari ika'y bigo, maaaring makaapekto ito sa pagaaral mo. kung ikaw naman ay busy sa pagaaral, hinde mo naman siya mabigyan ng pansin. huminga ka muna pare! saka mo isa-isahin. *wink*

Siguro kelangan mo lang talagang matuto kung pano mo haharapin ang mga gantong bagay. Malas mo kapag hinde mo itong nagawang balansihen. Magiging miserable ka dahil sa bagsak ka o kaya dahil sa iniwan ka na ng mahal mo (buti nga sa'yo).

Tulad ng nangyare sa'kin nga isang beses. (ang kulit mo naman e kung ano-ano pa kasi sinasabi eh) Niregaluhan ko siya ng isang kahon ng doughnut, at di lang basta-basta ang mga donuts na yun, ispesyal kaya yun. Hugis letra pa ang bawat isa na may mensaheng ipinahahatid. Kasama ng mga ito ay isang iniscrap na b-day card, isang alkansyang baboy, at mga love letters. Ilang tanghalian ang tiniis ko para lang mabili ko iyon. Ilang oras din ang sinayang sa pagaaral ko para lang mapaghandaan ko iyon. Ngunit sa huli wala din akong napala. May syota pala sya! (MALAS MO!). Hanggang ngayon hinde ko pa din natitikman yung donut na yun. Wasak!